Twa jonges en twa famkes binne yn it ramt fan in soarte fan ‘heropvoedingsprogramma’ nei dûnsles stjoerd. It min sin stiet harren op de foarholle skreaun. De dûnsleraar begjint de les mei in blier optimisme dat op de jongerein net folle útwurking hat. Om te begjinne wolle se net harren goeien namen sizze en op alles hawwe se wat te sizzen.