In boeregesin hat op it plattelân gjin bestean mear. De heit is lykwols net bysteat om te feroarjen. It stik begjint as de mem fan de heit komt te festjerren en begroeven wurdt, wêrnei’t de soan en de dochter nei de stêd geane.
Yn ‘e stêd reitsje se lykwols hielendal ûntwoartele.
De soan jout bloed oan sikehuzen om oan jild te kommen; de dochter spilet sels foar hoer. Op in stuit makket de soan fan de flat in boerepleats. Uteinlik wurde se allebeide dakleas. Einlings geane se werom nei harren bertegrûn. Harren heit en mem binne ûnderwylst ek stoarn. Op it grêf fan heit en mem jouwe se harrensels del en stadich mar wis wurdt alles wei ûnder de snie.

Kommintaar:
In oangripend, realistysk stik. Realistysk is it net fanwegen de dekors, want dêrfoar binne der te folle wikselings fan plak. It realisme sit him foaral yn de wize wêrop de rauwe, hurde werklikheid toand wurdt. It stik is net allinnne in skerpe sosjale oanklacht, mar ek skreaun mei in soad moederaasje foar de slachtoffers. Der sitte lykwols ek hiele poëtyske kanten oan it stik.
It kontrast tusken de eigen taal fan de gesinsleden en de taal fan de minsken út ‘e stêd, dy’t de soan en de dochter besykje oer te nimmen, wurdt yn it oarspronklike stik fersterke troch it gebruk fan it Beiersk dialekt tsjinoer it ‘steds’ Dútsk. Yn dizze oersetting is dat omset nei respektivelik it Frysk en it Nederlânsk.
Tryater hat fan dit stik – regisearre troch Guido Wevers – yn 1988 in prachtige, skokkende foarstelling makke.

HB