Alfred Almers hat in pear wike yn ‘e berge omswalke. Nei lang neitinken hat er besluten om syn boek dat hy oan it skriuwen wie oer de ‘minslike ferantwurdlikheid’ net ôf te meitsjen. Hy wol syn ferantwurdlikheid tenei “troch fiere yn syn libben” troch him alhiel te wijen oan syn ynvalide soantsje Eyolf, sadat dy nettsjinsteande syn beheiningen him ûntjaan kin ta in lokkich minske. Thús kommen fan syn reis bepraat hy dit mei Rita, syn frou en mei syn healsuster Asta.
Wylst komt it jonkje om. De âlden binnen alhiel ferslein. Fan fertriet, mar ek troch skuldgefoelens. Dat jildt benammen foar Rita, dy’t it bestean fan Eyolf somtiden ûndergie as in obstakel yn har relaasje mei Alfred. Wie de handikap fan it jonkje ek al net oan harren, syn âlden, te witen?
Wroege en wrok bliuwt harren oer. Beiden steane yn har fretriet alline. Ek Asta, mei wa’t Alfred yn syn jonge jierren sa’n bysûndere bân hie, kin harren net helpe. Uteinlik tinke se in mooglikheid fûn te hawwen dy’t wer doel oan harren libben jaan kin.
[tekst oernommen mei tastimming fan Tryater]
Kommintaar:
Dit stik is wat minder as ‘Nora’ (sjoch de beskriuwing fan dit stik) en oare fan de saneamde ‘probleemstikken’ fan de ferneamde Noor Ibsen in krityk op de boargelike maatskippy. Wol giet it ek wer oer persoanlike ferantwurdlikens en skuldgefoelens. In prachtig skreaun stik, mei in tematik dy’t, tink ik, noch hieltiid oansprekken kin.

HB