In mearke bassearre op ‘La belle et la bête’.
Doe’t in keapman, heit fan trije dochters, nei hûs werom kaam fan in mislearre reis wêrtroch’t al syn jild kwyt rekke wie, seach er in roazestrúk. Bliid plôke hy in roas, want dat wie de winsk fan syn leafste dochter. Hy hie noch mar krekt de roas by him stutsen doe’t der in ferskriklik ûnsjoch mûnster foar him stie. It mûnster sei: “Do hast nommen fan it leafste dat ik besit. Ik sil dy libje litte mar dan moatst do my dyn dochter jaan.” De heit waard der kjel fan. It koe net oars as it famke soe dit oanfurdigje, want se hie har heit hiel leaf. Mei it hert yn’e skuon soarge se har op wei nei it mûnster.
Mar de moed en de leafde fan it famke waarden beleanne: yn it mûnster siet in prins ferskûle. It famke en de prins trouden en se libben noch lang en lokkich.