Trije persoanaazjes binne nei de dea feroardiele ta in ferbliuw yn ien keamer oant yn ivichheid. Dit ferbliuw wurdt ta in marteling om’t de konfliktsituaasjes dy’t ûntsteane, net ta in oplossing brocht wurde kinne. Sels in útwei troch moard of selsmoard is net mooglik.
Yn it lêste tafriel jout ien fan de personaazjes de filosofy fan Sartre dúdlik wer: “De hel, dat binne de oaren.”
In útdaging foar de bettere toanielploech.

NB De beskriuwing by de oersetting fan Klaas Bruinsma is wat grutter.