Olympe is midden fjirtich en hat twa folwoeksen bern. No hat dokter har sein dat se op’e nij swier is. Sy fynt it freeslik, want wat sil heit wol net sizze. Annie, har âldste, is der al hielendal net bliid mei. Sy sil meikoarten trouwen en de komst fan de poppe fan har mem soe om en de by de datum fan har houlik lizze. Mar George, de jongste, fynt it net sa slim. Hy moat syn heit en mem namentlik fertelle dat er sûnt in healjier in ferhâlding hat mei heit syn sekretaresse Natascha en dy hat George sa niis witte litten dat se swier is… ! Fansels sil heit tsjin syn soan sizze dat er oppasse moaten hie, mar no kin George him ek wat ûnder de noas hâlde. Georges suske Annie kin der net om laitsje: in ferhâlding mei it persoaniel, soks dogge jo net en har eptige oansteande skoanfamylje sil hjir net bliid mei wêze.
As Olympe it nijs oan har man fertelt is er bepaald net út’e skroeven. Hy wol dat se in oare dokter om in oardiel freget.
Dy jûn komt pake te iten, mar oer de problemen wurdt net mei in wurd praat. Opa seit dat er syn jild oan syn pakesizzers neilitte wol om’t syn bern it net nedich hawwe. Dit jout wol wat mooglikheden…
Heit komt der efter dat Natasha as skoandochter faaks net sa’n minne kar is. Njonkenlytsen liket it krijen fan bern in goarre te wêzen: Annie fertoant ek al fertochte ferskynsels. De houliksdatum moat dus nei foaren skowd wurde. En ek tsjinstfaam Thérèse hat in meidieling… De grutste ferassing komt lykwols fan heit sels, dy’t te meitsjen krijt mei it risseltaat fan in jeugdleafde.