It seebern

Oseano is lang lyn oanspield op de terp fan it Jirpelwiif, sy hat him rêden en fan doe ôf foar him soarge. Op in goede dei hat Oseano in banaan iten fan Knoop en is dêrtroch ûndogensk en nijsgjirrich wurden; hy naait út. It jirpelwiif jout Knoop de skuld dat Oseano fuort is, se tinkt dat Knoop Oseano meinommen hat. Oseano giet de see oer en moetet Fortunata. fortunata hâldt fan Oseane. It jirpelwiif en Knoop geane mei in skip de see op om Oseana te rêden. It Moannewiif sil harren it paad wize. Krekt as sy fuort binne, komt Oseano werom op de terp fan it jirpelwiif. Uteinlik giet Oseano werom nei Fortunata, se hâlde fan elkoar. Dit stik is fragmentarysk fan opset en poëtysk skreaun, mei in soad byldspraak.