Yn ’t wintersintsje

Henk en Joukje Stalling hawwe foar it winterskoft in appartemint hierd yn “Calera del mar”. Hy wol him rêstich deljaan, bepopkje en fersoargje litte troch har en him net bemuoie mei oaren. Sy fynt dat hy no ek wolris in hân útstekke mei yn’e hûs en hat ferlet fan sosjaal kontakt en siket oanhâld by de buorlju. Dan komt Joukje te fallen en Henk mient dat er har net oerein helpe kin omdat hy wolris lêst hat fan in hernia. De buorlju helpe har. Sa komme se meielkoar yn’e kunde. Henk fielt him slim te koart dien, hy moat no boadskipje en húshâldlik wurk dwaan. Lokkich komme Lys en Kees te helpen. Stadichoan kriget Henk foar it ferstân dat hy frijwat egoistysk is.

Noch in frij paad

It tema fan dizze ienakter docht noch altyd opjild. Minsken dy ’t yn harren eigen lân net feilich binne, flechtsje nei in demokratysk bestjoerd lân.
In boer, dy ’t yn sa ’n grinsgebiet buorket, docht mei help fan syn dochter alle war om minsken yn frijheid te bringen.
De kontrôle op dy slûkerij wurdt lykwols sa skerp dat se nei in soad swierrichheden noch ienkear flechtelingen helpe kinne, dan is ek dizze wei nei de frijheid ôfsletten.