De ienakter ‘Hinne’ giet oer trije âlde mantsjes dy’t, ôfsletten fan ’e wrâld, har eigen libben libje as klokkemakker. In fêst deistich patroan regearret har libben oant se fia in brief it minne berjocht te hearren krije dat it hjoed de lêste dei is dat se libje. De trije mantsjes wolle lykwols alhiel net dea, bang om it libben kwyt te reitsjen en it ierdske te ferlitten. Dan spylje de emoasjes fan ’e trije mantsjes aardich op. Se wurde bang, lilk, agressyf, se hawwe fertriet, mar dan komt dochs úteinlik it momint dat se werom sjogge op it libben en oanfurdigje dat der oan ’e dea gjin ûntkommen is. En as se dan ien-|kear dea binne, falt it ek noch ta. De tiid dy’t net te kearen is, is in wichtich tema yn it stik. Hiel dúdlik wurdt dat sichtber yn de klokken dy’t oeral oanwêzich binne en dêr’t de mantsjes har hieltyd oer bûge. De mantsjes binne klokkemakkers te meitsjen. Se komme mei dat reparearjen lykwols gjin stap fierder. De klokken sirkulearje fia in rinnende bân en in buizestelsel fan de iene nei de oare klokkemakker, sadat se al mei al gjin stap fierder komme.