In âlde man en in âlde frou sitte njonken mekoar yn in skommelstoel. De man sjocht troch syn fierrekikers allegear fûgels en ropt yn syn enthûsjasme syn frou: “Els!” Lykwols; syn frou hyt Agnes en hy hyt sels Herbert. Al ridlik gau is it in stoarm fan nammen- en oantinkens oan foarhinne. Se ha beide meardere relaasjes hân en witte net mear mei wa’t se wêr west binne. Somtiden witte se net iens mear hoe’t se sels hjitte. Ta einbeslút rinne al harren oantinkens gear yn in dield ferliene.
Mar oft dit no de werklikheid is?