Sabeare dokter
Harry, in fersekeringsman, komt by in famylje oan hûs fan heit, mem, dochter, soan en faam, dêr’t op dat stuit krekt in dokter (psychiater) ferwachte wurdt om by de soan te sjen. Hy wurdt yn dy sitewaasje suver yn ‘e rol fan dy dokter twongen en is fuortdaliks beret: hy docht dan mar krekt oft er dy psychiater is. En de húshâlding – op de dochter nei – twifelt dêr net oan, foaral omdat Harry dy rol treflik wit te spyljen en him útdrukkingen oaneigenet dêr’t er suver deskundich mei omspringt. En as de echte psychiater komt, wit er it sa te draaien dat dàt de pasjint is en hy de dokter. Oan ‘e ein fan it stik – as er fuort sil – ferget de dochter him op in útspraak. Dan kin er der net foar wei om te bekennen dat er gjin dokter is. Mar as se dat de oaren fertelle sille, wol net ien it leauwe.
En as dan de echte psychiater ek noch seit dat Harry in wûnder is yn ‘e psychology – hy hat him fan de sliepeleazens ôfholpen – en him ‘kollega’ neamt……