Deadedouns

It houlik fan kaptein Edgar en Alice wurdt nei hast 25 jier oerhearske troch haat en narjen. Beide sjogge werom op in mislearre libben. Se wenje op in lyts eilân, yn ôfsûndering fan de oare bewenners.
De neef fan Alice, Kurt, kriget wurk op dit eilân. Edgar en Alice besykje beide him as bûnsmaat te krijen yn harren striid tsjin elkoar. Kurt hat meileien mei it pear mar op it hichtepunt fan’e striid lit er harren allinne. Hy fielt dat er oanstutsen wurdt troch it kwea.
Edgar en Alice berêste yn’e tastân en beslute oant de dea, dy’t harren faaks nij libben jaan kin, byelkoar te bliuwen, yn ôfsûndering fan oare minsken.

Peardûns

Yn 10 sênes treffe 10 persoanen inoar foar in ‘peardûns’.
Sêne 1 – de hoer en de soldaat
sêne 2 – de soldaat en it keamerfamke
sêne 3 – it keamerfanke en de jonge hear (
sêne 4 – de jonge hear en de jonge (troude) frou
sêne 5 – dizze frou en har man (it echtpear dus yn de sentrale sêne)
sêne 6 – de man en it ‘leave (tige jonge) famke’
sêne 7 – it jonge famke en de dichter
sêne 8 – de dichter en de aktrise
sêne 9 – de aktrise en de graaf
sêne 10 – de graaf en it hoertsje út de earste sêne.
Yn eltse sêne giet it om it ta wurkjen nei ‘de died’, mar noch folle mear wurde hjirtroch de ferskate sosiale miljeu’s bleat lein. De hâlding fan de figuer foar de seksualiteit oer is typysk foar har of syn stân en maatskiplike posysje.
Hast alle personaazjes besykje harren eroatyske motiven moreel, esthetysk of yrrasjoneel wei te stopjen. De masterlike dialooch leit dat spul yndirekt bleat.
NB De sênes soene ek apart, as ienakter, spile wurde kinnen.

Op hoop fan segen

De stuft is der tige wiis mei dizze klassiker út ‘e Nederlânske toanielliteratuer, yn ‘e treflike oersetting fan Pyt en Tryntsje van der Zee, yn it ljocht jaan te kinnen.
Om’t wy de ynhâld fan it stik as bekend beskôgje, folsteane wy op dit plak mei in part fan it foarwurd sa’t de oersetters dat sels oan harren wurk tafoege ha:

“Heijermans hat dit stik, krektlyk as syn measte oare stikken, net skreaun yn it A.B.N., mar yn in soarte fan ‘keunstdialekt’. Om it folkse karakter dat er dêrmei berikt hat, safolle mooglik rjocht te dwaan, is by dizze oersetting dan ek net yn ’t foarste plak útgien fan standertfrysk, mar mear fan de sprektaal.”
“Likegoed ûntkomt men der as oersetter net oan om bepaalde âlde of ferâldere wurden te brûken, it stik spilet no ienkear yn 1900. Dêr komme yn dit gefal noch typyske termen út ‘e skipfeart en de fiskerij by, dy’t net altyd yn hjoeddeisk Frysk oer te setten binne, of dy’t by minsken ‘oan ‘e wal’ frjemd binne. Wannear’t al dy termen weilitten wurde soene, soe Heijermans Heijermans net mear wêze en soe dus in soad fan dizze typyske sfear ferlern gean. Foar safier mooglik wurde ûnbekende wurden/begripen yn fuotnoaten ferklearre.
Fansels hat it publyk der neat oan, mar as de spilers sels begripe wat se sizze, en wêrom, en dat mei oertsjûging spylje, sil it publyk dochs wol sa likernôch begripe of fiele wêr’t it om giet.”