De simmer is foarby. Wylst de grûn al kâld oplûkt, sitte Jos en Rie noch hieltyd op de camping. Mei de rêch nei de tinte en útsjoch op it paad, beskôgje sy de wrâld om har hinne wylst de oaljelampe walmet en de reade wyn te kâld is.

“Keale beammen rûze net” is in duet foar twa froulju, earne yn in refugium oan de râne fan de maatskippij. Yn in wanhopige syktocht nei hoe ’t se harren it bêste klaaie kinne foar de komst fan… ja wa eins… komt de jas boppe wetter dy’t Rie oan hie doe ’t se op in dei nei Jos ta flechte is. Under it mom fan “oantinkens ophelje”, folget in hilaryske, mar al geandewei hieltyd pynliker ûntknoping, dêr’t it fertriet fan de twa froulju hieltyd better fielber wurdt.