Madeleine (38) is troud mei in automaniak. Hy hat in ûngemak hân, dêr’t har holle slim by skeind rekke is. Hy is mei plastic en prûk wer wat yn fatsoen brocht. Fangefolgen hat har man him noch mear op ‘e auto smiten en is fan har ôfgien. Dit kin se net ferneare. Se nimt de auto en triuwt dy fan ‘e steiger it wetter yn. It is tsjuster en mistich en tewyl’t se der fan troch sil, moetet se op dy steiger Gustaaf (40), in eardere sirkuskloan.
Ut de dialooch fan dy twa docht bliken dat se elkoar earder kennen hawwe. Gustaaf hat syn leafste neiwiuwd yn in fleanmasine; dy oantinkens libbe er op, no’t er syn hûd ferbrând hat oan ‘e gassen fan in útlaat. Madeleine hat, foardat se de auto der yn treau, har man mei in stik hout op ‘e kop slein. Dat is fûlder oankommen as dat de bedoeling wie: hy is dea, wurdt der sein. Se hat in moard dien.
Yn de befrijende dialooch fan dizze man en dizze frou swinkt it fan de realiteit nei it goede ferline. Se groeie nei-in-oar ta en miene it elkoar, wylst no en dan de sirenes fan de plysje-auto’s te hearren binne.
By einbeslút giet se nei de plysje om har oan te jaan en lit him mei syn ferline allinne achter.