De skriuwer lit ús yn de kunde komme mei twa Russyske ballingen; de gruthertogin Tatiana Pétrofna Ouratief, nicht fan de tsaar Nicolaas de twadde en har man de prins Mikaïl Alexander Ouratief, adjudant fan de tsaar. Doe’t de Russyske revoluusje útbruts binne se nei Pariys gien. Se binne tige earm, nettsjinsteande de prins in bedrach fan 4 miljard op de Frânske bank stean hat. Dit jild lykwols stiet op in gehiem nûmer. It is it grutste part fan it prifee besit fan de tsaar. Dy hat it de adjudant tabetrout om ’t er bang wie, dat it oars kwyt reitsje soe. Ouratief soe der nea wat fan ôfhelje of it moast foar de tsaar wêze. It wie soms wol ris feliedlik mar de prins die it net. Omdat se neat mear hiene om fan te libjen, ferhierden se harren as feint en faam by de bankier Arbeziat. Alles gie goed oant se op in dei by in dinee, jûn troch de Arbeziats, werkend waarden troch de gasten, wêrfan ien de sofjet kommissaris fan oalje, Gorotchenko, wie. Dizze moast besykje jild te krijen om lânboumasines te keapjen, foar de Russyske boeren dy’t omkamen fan honger. Yn ruil soe hy de oaljeboarnen fan Boukoura en Pétropols ôfstean oan de lannen dy’t him fan it nedige jild fersjen koenen. Nei it iten soe Arbeziat mei syn gasten dizze hannel besegelje. Foar dat it safier wie, gie Gorotschenko nei de keuken om de 4 miljard oan Mikaïl te freegjen. Ynstee it jild fan de tsaar te hâlden, stiene se it ôf oan de man dy’t foar harren in haatlik steatsbestel fertsjinwurdigde, mar grutter as harren hate foar it bolsjewisme wie harren leafde foar Ruslân dat syn gebiet net ferlieze moast. Se joegen it jild, wittende, dat harren master de tsaar it ek sa wollen hawwe soe.