De boekhâlding fan juffer Isabella Parmintier kloppet altyd en sy is o sa krekt. Isabella is fergroeid mei har wurk en fergiele mei de papieren. Oan ’t der ynienen in man foar it ljocht komt: Stefan Bleecker…! Hy is de fantast dy ’t neat of nimmen sparret yn syn alles oerhearskjende drang nei gelok en eigen foardiel. Isabella stoart har yn de draaikolk fan it ‘miende’ lok.
Dimitri Frenkel Frank seit oer ‘Bitter Lemon’ tsjin regisseurs en spilers: ” Leave freonen, alles wat goed dien wurdt is wol dien. Jim sille my net hearre as jim ‘Bitter Lemon’ spylje as in mâle klucht of as in serieuze ‘comédie-noire’- as jimme it mar goed dogge yn de styl dy’t jimme kieze. Mar freegje jim oan my hoe’t ik it sels it leafst sjen soe, dan soe ik sizze: wat der tuskenyn. Fierder ha ik ‘Bitter Lemon’ mei in soad heftige emoasjes laden. Polly is yn ‘e war, mar it is net in swak froutsje. Axel is sinysk mei in hert, hy is yntellektueel en flechtet yn taal, krekt as Polly. John is folle direkter en ienfâldiger, hy hat behoarlik wat ‘power’ en reagearret primityf mar earlik. It is wichtig om net samar te spyljen wat der stiet mar út te finen wat der bart…….. Komeedzje spylje is lang net maklik en ‘Bitter Lemon’ is net it maklikste soarte komeedzje. In soad sukses en foaral wille!’”
Clementine Jaffa, pensjonhâldster giet mei har gasten werom nei it ferline, wylst de skilder de trep fervet. Der is wat nuvers geande: by de deistige post sit hieltyd in geheimsinnich pakje foar ien fan har pansiongasten. En wat is der doch mei Eva-Marie en har twillingsuster Eva-Jeanne oan ‘e hân? Kleptomany? Wroeging? In o sa gefoelich en knap opboud stik mei skitterjende rollen.
Otto, in yntellektueel fan kwizekwânsje, is by syn frou weirûn en hat in flatsje hierd. Dêr komt buorman Freark by him, dy’t in pear doarren fierder wennet en dy’t ek wol fan syn wiif ôf wol, mar net wit hoe’t er dat ha moat. Hy freget Otto om ried. Dan set er dochs troch en leit syn matras yn it flatsje njonken Otto sines.
Underwilens hat Otto syn frou Ankeline alris oer de telefoan besocht kontakt mei Otto te krijen, mar as dat net slagget, komt hja sels om de sitewaasje ris te ferkennen. It duorret net mâle lang of Tet, Freark syn wiif, komt ek alris te sjen. It liket op partnerruil ta te gean, dêr’t de froulju it ek wol in bytsje op oanlizze. Dan sjogge wy dat de sivilisearre Otto him yn dwaan en litten ferleget ta it triviale peil fan Tet en dat Freark him besiket op te lûken oan dat fan de ‘sjike’ Ankeline. Hja ferkeare dan mei har fjouweren yn itselde flatsje. Ankeline lykwols sakket it earst troch de koer en Freark, dy’t yn Otto syn ideaal seach (dat is in man; dy set troch) en sels dochs al net sa stevich yn ‘e skuon stie, giet ridlik gau deselde kant oer as Ankeline.
Otto liket syn bekomst fan Tet te krijen, mar hy wol, sa’t er seit, neat mear fan froulju witte. Dat de beide dames wurde der mei har matrassen út set. Freark hat Otto wol gewurde litten mei dat útsetten, mar kin it sûnder syn frou net úthâlde. As Ankeline, as hja al op bêd lizze, oanskillet en seit dat Tet op him leit te wachtsjen, hoecht Freark him net te berieden en siket syn wyfke wer op. Mei Otto hinget it der gâns swierder yn. Hy kin himsels mar net oerwinne. Mar as Ankeline it ta it uterste komme lit, giet hy der ek ûnder troch en giet wer mei syn frou op hûs oan.
Yn dit stik komt it âlde Grykske heldeferhaal yn moderne foarm werom. It moderne taalgebrûk en de hjoeddeiske situaasjes jouwe in komyske draai oan it mearke-eftige ferhaal.
Yn “It wapen fan Ithaca”, in herberch, regearde Odysseus as de net-kroande foarst oer it doarp, foar dat er de oarloch yn gong. Al fyftjin jier lang wachtet Penelope op syn weromkommen. Hast like lang sitte fjouwer nije frijers oan’e stamtafel en wachtsje wa fan harren sy kieze sil. Se beslút te kiezen foar dejinge dy’t de hânbôge fan Odysseus spanne kin en dy’t dêrmei syn ferneamde “flesseskot” dwaan kin. Se wit dat gjinien dit neidwaan kin. Telemachus, harren soan, hat lykwols in âlde swerver meinaam, dy’t sûnder muoite de flesse rekket: Odysseus is werom.
In jonge sjoernaliste hat in petear taret mei in skriuwer, dêr ’t fan bekend is dat er foar sa ’n petear hast net te benaderjen is.
Dy skriuwer hat trije kear troud west en alle trije froulju koene it net by him úthâlde. De reden dêrfan wurdt de sjoernaliste gewaar as se by him is. Hy docht oars neat as negatyf op har ynprate en dat yn alle soarten fan gemoedsstimmingen. Sy hâldt lykwols út dat er har andert jaan sil op inkele fragen, tasein is tasein.
Hy hat dêr lang de gek mei, mar op ’t lêst komt it hege wurd der út.
Hy hat syn arbeidster, dy ’t twa kear wyks by him komt, net foar ’t wurk, mar omdat sy de iennige frou is dy’t him stiet. Hy hat it petear mei de sjoernaliste tasein om ’t er ferlet fan in frou hat om mei te hakketakjen, de arbeidster hat him nammentlik de tsjinst opsein.
Tema fan dizze ienakter is de ferantwurdlikens dy ’t in skriuwer hat foar syn lêzers oer. Nimt er harren mei yn in net-besteande suertsjewrâld, (yn sokke boeken sit sleet) of set er harren op it spoar fan dreger saken, (dan is de ferkeap beheind) oan de skriuwer de kar.
In sjoernaliste hat hjiroer in petear mei in skriuwer dy ’t yn syn boeken de suertsjewrâld etalearret. De skriuwer, yn de ûnderstelling dat er frijút prate kin, smyt der hiel wat út. Oan ‘e ein fan it petear komt er raar te pal. It docht bliken, dat alles wat er sein hat op in bantsje stiet…..