Siger hat in hele moaie knyn en dy wol er aanst op’e merk foar in grouwe priis oan’e man bringe. As er de kiste mei it bistke efkes yn’e herberge stean hat, komme der trije feekeaplju yn dy’t stik foar stik beweare dat it net in knyn is, mar in kat. Op’t lêst ha se Siger sa fier dat er it leaut en ien fan’e mannen keapet it bist foar in ryksdaalder. As de keaplju de doar út binne, nimt in mynhear mei in wonderlike kleurige pet op – dy’t him Pinteparlo neamt – de jonge geweken: hy hat him te fiter nimme litten, mar P. sil it de mannen wol betelle sette mei help fan syn toverpet. Dat slagget merakels bêst, want de mannen binne sa ûnder de yndruk, dat se litte har yn’e pet lûke en mar leafst foar tûzen gûne, dêr’t Siger fansels woltemoede mei ôfset.