“Lêste rychjes fan ús gekke Mem” giet oer de ynfloed dy’t de sykte fan Alzheimer hat, op de relaasje tusken âlder en bern. It lit op hylaryske, faak oandwaanlike wize de humor yn de trageedzje sjen, sûnder de earnst fan de situaasje fuort te nimmen.
Mem jout allinne om lintsjes en strikjes, lykhâldende tiidwurden en it har hâlden, oan in sekuer deiroaster. Dot brûkt galgehumor om de grimelgrammel yn har Mem har brein útinoar te tiizjen. Tegearre wrakselje se mei Mem har ûnûntkombere ôftakeling, wylst Zus telefoanysk advys jout.
Mem har bewustens komt en giet. Mem en Dot besykje begryp foar elkoar op te bringen, troch in mannich foarfallen fan eartiids op ‘e nij te belibjen. Dit bringt se, ta har eigen ferbazing, úteinlik nei in bestimming fan treast.