Mem en dochter binne oan it nifeljen. De dochter sit yn de 1ste faze fan Alzheimer, mar mem ûntkent it gehiel. Under it nifeljen bart it iene foarfal nei it oare, mar mem hat foar elk foarfal in ferklearring.
As mem in gedichtsje yn’t sin komt, hat se op dat stuit yn ‘e gaten dat it oer harsels en har dochter giet. Dan komt earst de grutte ûntkenning en dan pas de akseptaasje. Mem wit dat se begjinne moat mei it ôfskie nimmen fan har dochter, foar ‘t te let is. It leafst soe mem har dochters triennen gûle, sadat har dochter fan de goede mominten, dy’t se sa no en dan noch hat, genietsje kin sûnder fertriet oer har sykte.