“Spaanske ruters” liket sa foar it each te gean oer in organisearre wraak fan froulju, rjochte tsjin ien man. De titel is ûntlient oan in lytse monolooch fan it slachtoffer, de man, it objekt fan ‘e wraak: “In groep Spaanske ruters – yn har woeste lânskip – en alles giet sa as it giet”. Yn “Spaanske ruters” giet neat sa as it giet. Twa froulju hiere in “ingel der wrake” yn – Eva – en stjoere har ôf op de man, om ôf te rekkenjen mei wat hy de fjirde frou ea oandien hawwe soe. It liket de plot fan in ienfâldige needlotstrageedzje. Mar needlot, bestiet dat wol? Wraaksucht makket fan minsken net te begelieden projektielen en dan is der neat mear wis. Hope en treast moatte mei hurde middels befochten wurde, dwers troch de triennen en de reinbuien fan it minslik bestean hinne.