Silvain Odeurs komt thús nei de begraffenis fan syn frou. It wie in moaie begraffenis. Menear pastoar hat it hiel moai sein. En hy sels hat him goed hâlden, fynt er. Marie-Claire kin tefreden wêze oer it mantjse.
En no is er foar’t earst sûnt syn trouwen allinne yn it hûs. Hy docht oars net as oantinkens ophelje oan de jierren dy’t er mei har belibbe hat. Dat se noait bern hân ha (miskein mar goed ek, sy mei har migrêne en har astma) en dat se nei Hannibal, de hûn dy’t er al hie foar syn trouwen, noait wer bisten hân ha, en dat er no faaks wer te biljerten kin, mei Pros, syn grutte freon… Fansels is er fertrietlik en it slimste moat noch komme, seine se. De iensumen. Mar dêr is grif wat op te finen, neffens Pros. Pros fynt altyd oeral wat op..
Dizze monolooch waard skreaun foar de IKON/BRT-televyzje en is yn 1990 yn Nederlân en België útsjtoerd. It is in heal tryst, heal komysk relaas, dêr’t Flaamske skriuwers it patint op lykje te hawwen.