Adel Blank is stjerrende en easket yn har lêste libbensdagen leafdefolle fersoarging in folsleine tawijing fan har omjouwing. Se is bang, ûnútsteanber, dominant en sinnich. Har personiel prebearret, net alhiel frij fan opportunisme, har befellen op te folgjen. Der wurdt gedwee yn de sieke ynfestearre mar de langst nei har stjerdei en it te ferpatsjen fermogen is unanym. Har terreur is oansteklik, it ûnderlinge macht– en rollespul is begûn.
Twa froulju swalkje troch it bosk; Dora, by har man weirûn en Fannie njonken har foar bystân en treast. Earst stride se tsjin honger en toarst en nachts binne der lûden wêr’t se net gerêst op binne mar dan stuitsje se op it iene personaazje nei it oare; in skruten faun, in rike neatnutter, in yrritearre jager en in ûnbehouwen pryster. Se wolle allegear befrijd wurde fan harren lusten mar de keunst fan it
ferlieden behearskje sy net en foar Dora en Fannie sit der neat oars op om fan harren ôf te biten. As ek Edward, de man fan Dora, yn it bosk ferskynt en Dora sels fêst komt te sitten ûnder in omfallen beam, wurdt it allegear tige yngewikkeld. Der blykt in geheim te wêzen mar oft dat geheim noch oan it ljocht komt is de fraach…
In skoalle. Fjouwer persoanen wérfan ien de leraar is: Luisman.
Dy docht syn best om de oaren it ien en oar by te bringen. Mar it liket wol oft se út ferskate wrâlden komme.
In frou. Neaken. In frou? No ja, Luisman fynt it yn elts gefal in “lekker ding”. Mar dan komt der in skilder del, dy’t him bemouit mei de emosjonele kant fan de saak en alles feroaret.
In man yn in boat. Luisman wol mei him prate mar dat kin net. Hy kriget wol kontakt mei ien fan oer it wetter, mar oft dy elkoar no sa goed begripe?
Frjemde gebeurtenissen dy’t liede ta komyske situaasjes.