De oansteller

Ut de wenninkjes foar âlderein hawwe trije pearen op har nommen om wat blommen en strûken foar de gemeente te plantsjen. Mar ien fan’e manlju is ôfgryslike lui, behalven as er oan’t biljerten is. De oaren besykje mei ynstimming fan syn frou him dizze kwaal ôf te learen. It slagget harren en praat him siik en it komt safier hinne dat se de ambulânse roppe om him yn’t sikehûs te bringen. De oare beide manlju komme yn wite jassen en in pear stokken mei in lekken der oer as brancard en der wurd ús maat op lein. As se dan de stokken optille, strûpt it lekken der ôf en hy bliuwt op’e grûn lizzen. Dan pas is’t him dúdlik wat se mei him útheve en hy springt feardich oerein, tewyl’t de oaren him tasjonge fan: ” Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar zondags niet”.

Krysttiid, in misse boel!?

Elske, learling-ferpleechster op’e earste-help-ôfdieling yn’t sikehûs, wit net wêr’t se Krystjûn trochbringe sil. Har heit en mem binne skieden en by net ien fan’e beiden is se wolkom. Sadwaande freget se oft se net op’e ôfdieling bliuwe mei. It ôfdielingshaad wol hjir neat fan witte en seit dat soks tsjin de regels is. De tsjinstdwaande dokter hat lykwols gjin beswier. Wylst se noch mei dy dokter yn petear is, komt der in besiker yn dy’t seit, dat him neat mankearret, mar dat er och sa iensum is. Hy siket minsken om op Krystjûn mei prate te kinnen.
By eintsjebeslút rekket de besiker mei dokter nei hûs om dêre Krystjûn te fieren en Elske mei op’e ôfdieling bliuwe.