Gjin bern ha wolle mar wol krije

De frou fan de boargemaster fan in lytse gemeente yn Fryslân komt, nei dat se in pear wike yn in kueroarde west hat, wer thús. Op it stasjon nimt se de ferkearde tas mei, yn de tas blykt in baby te sitten. Amper hat se de situaasje oan har man útlein, of de plysje stiet al foar de doar, om te sizzen dat der in baby stellen is. At de boargemaster útlizze wol dat it in fersin is, wol dat de plysje net oan. “Samar in baby meinimme, dat bestiet net. Dêr moat wol in misdiedich brein achter sitte”. Bang foar syn baantsje, doart de boargemaster fierder neat te sizzen, mar no sitte hy en syn frou wol mei in baby opskipe, wêr’t troch elkenien om socht wurdt. In baby trouwens, dy’t op de meast ûngelegen mominten in kiel opset en blyk jout fan syn bestean. En besykje dat mar es geheim te hâlden, of better sein, út te lizzen oan de minsken dy’t mei regelmaat by je oer de flier komme.

Famylje Postma oan de Costa

Famylje Postma komt al foar de 20e kear op fakânsje oan de Spaanske Costa. Heit is in wiisprater dy’t it altyd better wit, mem lit alles mar wat oer har hinne gean en dan is der harren dochter dy’t in stikeme relaasje hat mei de eigner fan it hotel. Dizze kear is pake ek mei. In oare famylje, dy’t der ek delstrutsen is, is fan folle eksklúsivere ôfkomst. In nochal dikke frou mei in protte kâlde kak, in weiten hin fan in man en in soan ‘wêr’t ek net folle by sit. Dit moat fansels útrinne op in konfrontaasje tusken de famyljes. Foaral as de wat asosjale heit ûntdekt, dat de oare famylje stjonkend ryk is en dat se harren soan oan de dochter fan him koppelje wolle.